اندر انتقادات وبلاگ نویسی این روزها!
نمی‌خوام شکایت کنم یا قضاوت.. ولی واقعا شما را چه می‌شود؟
آخه، این چکاریه که میری از یه وبلاگ دیگه کپی پیست میکنی بعد میای به 800تا وبلاگ سر میزنی و التماس میکنی بیان پستت و بخونن و نظر بدن بعد قول میدی توام بری تو وبلاگ اونا نظر بدی؟ آخه این کاره، مگه تو حیوونی یا ماشینی که ادا درمیاری، اصلا گیرم 800تا پیغامم گذاشتن واسه تو چی میشه؟ این همه نظر جمع کردی چی شد؟ چرا باید وبلاگی که دوست نداری و حتا واقعا نمیخونی رو بری تو نظراتش بنویسی دوست دارم خیلی وبلاگت باحاله که اونم بیاد به تو سر بزنه. اگه واقعا چیزی رو دوست داری نظر بده اما اگه دوست نداری به صرف مبادله و بده بستون این کارو نکن، چون این گدایی کردنه.
من کسی رو لینک نمیکنم به طرف لینک کردن من. اگه کسی لایق باشه و مطالبش درخور و مرتبط با من من لینکش میکنم میخواد منو لینک کنه یا نه، اگرم مناسب نباشه لینکش نمیکنم به همین سادگی.
ببین اگه مشکل عاطفی و احساسی داری بهتره بری اونو حل کنی، اگه تنهایی، تنهاییت رو از راههای سالم و درست پر کن اما وبلاگ نویسی برای کسیه که عاشق نوشتنه برای کسی که دوست داره افکار و عقایدش رو از این طریق به اشتراک بذاره. نه که اینجا دنبال دوست و هوادار بگرده. چرا برای شروع کار یه ذره تبلیغ و تبادل لینک لازمه ولی اگه واقعا چاه‌ات به آب برسه خودش مخاطل خاص خودش رو جلب میکنه امه اگه بزور داری بعد هر پست واسه خواننده گدایی میکنی، رک و راست، نه هیچ حرفی برای گفتن نداری و یکی هستی مثل همه فقط داری زور بی‌خودی میزنی. مطمئن باش این کارم به سرانجام نمیرسه و خیلی زود ازش خسته میشی.
تو زندگی هرچی هستی، هرکجا هستی، هرچی داری و نداری، سعی کن خودت باشی چه دیگران خوششون بیاد چه نیاد چه دورت جمع بشن چه نشن، چون این راهی که خیلی از دوستان وبلاگ نویس در پیش گرفتن یه مغاکه که هیچ انتهایی نداره!
